De Herfst van het loslaten
Als je in deze tijd van het jaar door het Rivierenhof in Antwerpen wandelt, hoor je het ritselen van verkleurde bladeren onder je voeten. De bomen, die in de zomer nog vol leven stonden, laten nu hun bladeren vallen. Ze houden niets vast, maar laten los wat groen geweest is. En terwijl je daar loopt, kun je het voelen: ook in ons leven horen momenten van loslaten bij het ritme dat God in de schepping heeft gelegd.
De herfst is in die zin heel eerlijk. Ze probeert niet te verbergen dat alles in ons leven voorbijgaat. De dagen worden korter, de lucht frisser, het licht zachter. En juist in dat afnemen ligt een bijzondere rust. Misschien is dat wel de reden dat zoveel mensen in deze tijd graag door het Rivierenhof wandelen. Even weg uit het verkeer en de drukte van de stad, gewoon om weer even op adem te komen. Even de stilte ervaren.
In de stad draait alles vaak om meer en sneller: bouwen, plannen en presteren. Zelfs als de bladeren vallen, gaat het leven onverminderd door. Maar de herfst nodigt ons uit om te vertragen. Ze herinnert ons eraan dat ons geloof niet alleen groeit in de zon van de zomer, maar juist ook dieper wortelt in tijden van stilte, verlies of wachten.
Jezus vertelt dat een graankorrel éérst in de aarde moet vallen en sterven voordat er nieuw leven uit kan groeien (Johannes 12:24). Zo is het ook in ons leven. Wat wij soms als verlies ervaren, kan in Gods handen juist het begin zijn van iets nieuws. Zoals de bomen hun bladeren laten vallen om straks weer ruimte te maken voor frisse knoppen, zo nodigt God ons uit om los te laten wat geen vrucht meer draagt. Onze trots, onze haast, en onze oude patronen. En onze oppervlakkigheid of onze drang om alles zelf in handen te houden.
Wanneer we dat durven loslaten, kan er nieuw leven ontkiemen uit Zijn genade. Dat is één van de boodschappen van de herfst in de stad: dat leven met God niet altijd groot of opvallend hoeft te zijn, maar vaak juist stil en eenvoudig is. Zoals een boom die in de rust van de winter toch stevig blijft staan, omdat zijn wortels diep reiken in de liefde van God.
Als u de komende weken door het Rivierenhof of een ander park wandelt, kijk dan eens omhoog. Zie hoe de bomen hun bladeren laten vallen. Niet in wanhoop, maar in het vertrouwen dat er weer een lente komt. Zo gaf Christus, de ware Graankorrel, Zijn leven om nieuw leven mogelijk te maken. In Hem heeft God laten zien dat de dood niet het einde is, maar dat er door Hem altijd weer een nieuw begin kan komen, zelfs midden in onze winter.
De herfst nodigt ons uit om dat ritme van Gods Koninkrijk te vertrouwen: loslaten om te ontvangen, sterven om te leven, en stil worden om opnieuw Zijn stem te horen. Die stem die leven wekt, juist daar waar wij het niet meer verwachten.
Ds. Arjan Smit
