Tweede mijl in corona-tijd

Als iemand je dwingt één mijl te gaan, ga je er twee, zei Jezus. De eerste mijl is gedwongen, je kunt er niet onderuit. De tweede mijl is vrijwillig. Je doet het niet omdat het moet, maar graag, niet omdat het leuk is, maar uit liefde. Wat betekent die tweede mijl voor christenen in corona-tijd?

Het is die tweede mijl die het verschil maakt. Jezus bespreekt in de Bergrede wat gewoon is in deze wereld. Dat is je vrienden groeten of je familie uitnodigen voor een diner. Dat is de normaalste zaak van de wereld. Maar de kinderen van het Koninkrijk zijn zo normaal niet. Ze groeten niet alleen hun vrienden maar ook de mensen voor wie anderen de neus ophalen als ze hen al niet de nek hadden toegekeerd. Ze nodigen mensen uit voor de maaltijd van wie ze geen tegenuitnodiging zullen ontvangen. Ze hebben niet alleen vrienden lief, maar ook hun vijanden. En ze ondergaan niet de wettelijk bepaalde mijl die ze gedwongen konden worden de bepakking van een Romeinse soldaat te dragen, maar bieden een tweede mijl aan. Om zelfs de bezettende macht uit liefde te dienen. Jezus volgen maakt verschil. Het betekent nogal wat om kind van de hemelse Vader te zijn.

Maar wat betekent dat vandaag in de corona-crisis, nu de rek er bij velen uit is? We lijken wel elastiekjes, hoorde ik iemand zeggen, die steeds een stukje verder opgerekt worden. Het houdt een keer op. Zo voelt het inderdaad. Steeds weer de teleurstelling. En dan die eindeloze ellendige discussies, over vaccinaties en maatregelen, binnen families en ook in de samenleving die erg gepolariseerd is. Wat betekent nu die tweede mijl? 

Volgens mij dit: dat we als christenen onderkennen dat ons standpunt ten aanzien van de corona-aanpak niet zo belangrijk is. Het tegengestelde standpunt van de ander dus ook niet. En dat we (graag!) een tweede mijl meegaan, terwijl we de last van de ander dragen. Als gevaccineerde draag je de last van de niet-gevaccineerde, en andersom. Hoe je ook staat tegenover het gevoerde beleid, je bent bereid in te leveren als je er anderen mee kunt dienen. We vechten niet voor eigen vrijheid, maar zoeken de zegen voor de ander. 

Laten we als christenen geen energie verspillen aan polarisatie en onenigheid.

Christelijk gezien ligt in het offer dat je brengt vreugde, ook als het zeer doet. Zo werkt die tweede mijl. Die ga je graag, uit dankbaarheid voor Gods liefde en omdat het je aan Christus verbindt. Je hebt je naaste lief, en als Jezus ons daarover iets leerde, dan is het wel dat die naaste niet eerst hetzelfde hoeft te denken als wij.

Laten we als christenen geen energie verspillen aan polarisatie en onenigheid. Laten we ook de moed niet verliezen. De rek is eruit, zo voelt het. Maar als je weer weet waarvoor je het doet, geeft dat nieuwe rek. Advent, zo schreef Mark de Jager, is de tijd van de rek, van het geduld, van verwachting en hoop. We hoeven niet moedeloos te zijn. We hebben als christenen een machtige bron van hoop en levensvreugde. 

Hoe donkerder de wereld, hoe gemakkelijker het licht zichtbaar wordt dat we bij ons dragen. Dat is het licht dat we weerkaatsen van het Licht der wereld, zoals Jezus Zichzelf noemde.

Wat doe je anders dan anderen, vroeg Jezus, als je net als iedereen je vrienden groet? Vandaag is de vraag: hoe blijkt dat je Gods Koninkrijk verwacht, als je net als zovelen moppert, zuur zaait, klaagt en anderen bekritiseert? Maakt het dan geen verschil dat je christen bent? 

Maakt het dan geen verschil dat je christen bent? 

Hoe het verder zal gaan met de pandemie, weten we niet. Voor mensen van de tweede mijl is dat ook niet het belangrijkste. We leven immers niet van de omstandigheden, maar van Gods genade en goedheid.